#เหมียวติดเกาะ ใจเธอแคบกว่าเกาะที่เธออยู่อีก รู้ไว้!

 เป็นอีกหนึ่งวันที่ในหัวมีแต่ชสก.555555 เราว่าชสก.กลายเป็นงานอดิเรกของเราไปแล้วเว่ย แบบคิดอะไรไม่ออกก็คิดถึงเธอ555555 อย่าเพิ่งอ้วก จากเอนทรี่นี่ไปเราจะกลับมาเขียนบล็อคแบบเดิม ก็คือเขียนเก็บ เขียนเก็บ แล้วค่อยปล่อยทีเดียว ต้นบล็อคกับท้ายบล็อคอาจจะคนละมู้ดกันก็ได้ 

ช่วงนี้เรากับชุนสุเกะก็เหมือนเดิม ก็คือไม่มีอะไรเหมือนเดิม55555   ล่าสุดนี่รวบรวมความกล้าชวนนางไปเที่ยว นางบอกช่วงนี้มีทัวร์นาเมนต์แข่งบาสพอดี น่าจะไม่ได้อีกพักนึงเลย

เดี๋ยวนะ แข่งบาส? บาสลีกด้วย

เดี๋ยวนี้ฉันกำลังคุยกับหนุ่มเอ็นจีเนียรึรุ่นพี่ม.6 วะ 55555555 นี่ก็คิดแหละว่าเค้าอะแค่ไม่อยากให้เวลากับเรา(ช่วงนี้อยู่ในช่วงทำยังไงก็ได้ให้เกลียดผช.คนนี้จะได้เลิกๆไปสักที ปจบ.ยังทำไม่ได้ ยังหาไม่เจอ5555) นี่เลยนั่งserach กูเกิ้ลเลยเว่ย ว่ามันมีแข่งบาสตามเวลาที่นางบอกจริงไหม...

แนบเพลงประกอบ (ชื่อเพลง วิธีเกลียด)

แล้วดันมีจริง (ท้อในการหานางเกลียดคนนี้มาก ท้อออออ) 

ทุกคนเลยยุให้เราไปเชียรเว่ย แต่แกเราจะไปในฐานะอะไร นี่คุยมาขนาดนี้ต้องแฟนละปะ...

เอาเถอะ เอาจริงๆตั้งแต่เข้าเดือนกรกฎาคมเรามีมิชชั่นจากบริษัทที่ต้องเขียน論文(วิทยานิพนธ์) หัวข้ออะไรก็ได้เกี่ยวกับงานที่ตัวเองทำ แน่นอนว่าญี่ปุ่นล้วน จริงๆเดธไลน์มันคือปลายมกรา แต่งานนี้งานช้างมากคะโจวเลยให้เราเริ่มเขียนตั้งแต่วันนี้!! (จะได้ไม่ต้องมาปั่นงานร้อน เพราะงานนี้มันมีผ่านไม่ผ่านด้วย) เท่าที่ฟังมาคือทุกคนเคยท้อกับอิวิทยานิพนธ์นี้มากกกก แบบทุกคนจริงๆ ทุกคนเลยพยายามบิวท์เราว่า มึงต้องเขียนเลยตั้งแต่วันนี้ (เพราะไม่รู้ว่าที่เขียนจะรอดไหม) เอออจะรอดไหมวะ เค้าให้เราเริ่มเขียนจากสารบัญก่อนเพื่อให้เห็นภาพรวมของเล่มก่อนแล้วก็เจาะ...

ยังไม่ได้เริ่มเลยจ้า

.

.

ตัดภาพมาหนึ่งเดือนถัดไปไวเหมือนโกหก ตอนนี้เริ่มแล้ว เริ่มได้หน้าเดียว55555555 เธออ่านแล้วอาจจะไบโพลาร์ เพราะอะไร เราตัดชุนสุเกะเรียบร้อย 

ช่วงที่ผ่านมาเรางานเยอะมากก เราเอาพลังไปใส่กับโหมดงานเยอะ จนไม่มีพลังเหลือมาใส่ชสก.เราเลยเลือกที่จะ ช่างแม่งปล่อยวาง ปล่อยดูสถานการณ์ไปเรื่อยๆ จนสุดท้าย เราว่าเราโอเคพอจนตัด 

แหม่ทำเป็นพูด เกือบตาย5555555    

อย่างว่าแหละเขาไม่ให้เวลาเราเลย จนเรานอยด์ แล้วเริ่มรำคาญเอง แบบเออมึงจะทำไรก็ทำไป แล้วเราก็เฟดตัวเองออกมา จนเมื่อวาน เราไปกินข้าวกะเซมไป(แก๊งที่แนะนำชสก.ให้) แล้วเซมไปเราก็พูดมาว่า ก่อนหน้านี้ชสก.เพิ่งคบกับเพื่อนรุ่นเดียวกันไป (พอได้ยินประโยคนี้วางช้อนแดกไม่ลงละจ้า) แต่คบได้วีคเดียวแล้วเลิก... แกคบวีคเดียวแล้วเลิกคิดได้อย่างเดียวปะ

ฝั่งผญ.ขึ้นชื่อว่าเป็น 魔性女 (ผญ.ที่แบบมีเสน่ห์) ซึ่งผญ.ก็มีความไล่กินเพื่อนรุ่นเดียวกันมาหลายคน ก่อนหน้านี้ก็เคยคบกะเพื่อนชุนสุเกะวีคนึงแล้วก็เลิกไปเหมือนกัน นี่แบบ..เดี๋ยวแกไม่มาเจอฉันเพื่อไปคบกันผู้หญิงแบบนั้นหรอ ช็อคมาก ทีผ่านมาเราไม่ค่อยมีข้อมูลอะไรแบบนี้ฝั่งชุนสุเกะเท่าไหร่ เพราะไม่มีใครยอมเล่า และไม่รู้จะไปฟังจากใคร คือที่รู้เพราะรุ่นพี่หลุดปาก แก เราสนิทกับรุ่นพี่คนนี้มาก(น่าจะคิดไปเอง) ก็รู้แหละว่าเค้าเป็นคนปากแข็งมีความเป็นญป.สูง ไม่ชอบหาเรื่องเข้าตัว ไม่ยุ่งเรื่องคนอื่นงี้ แต่ควรจะบอกเราปะะะะ เรื่องนี้ควรจะพูดปะะะ คือมันพูดยากหรอ? หวังดี? ไม่ใช่แน่นอน คือช็อคกว่าชสก.ก็ช็อคที่รุ่นพี่แม่งไม่ยอมบอกเรานี่แหละ คือเอาจริงชสก.ก็เลิกกับผญ.คนนั้นแล้วเราจะต่อก็ได้ แต่คือพอเหอะ เพราะเรามีโปรเจคใหม่

เรามีแผนจะออก แบบค่อนข้างจริงจัง เอาจริงปีที่แล้วช่วงเวลานี้ก็เคยแอบคิดและลงมือทำเหมือนกัน แต่ก็พับโปรเจคไปก่อน เอาจริงๆการจะย้ายออกจากบริษัทนี้เป็นเรื่องค่อนข้างยาก เพราะบริษัทมันดีมากทั้งสวัสดิการต่างๆ เงินก็ไม่แย่ (แต่ก็ไม่ได้เยอะมาก) ซึ่งคนก็อาจจะสงสัยว่าทำไมเราอยากออก เรามีปัญหาเรื่องโลเคชั่นมาก คือไม่อยากอยู่แล้วนากาโนะ ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม อยู่แล้วสิ้นหวัง เอาจริงๆมันก็รวมกันหลายๆอย่าง 

พีคสุดคือเราไปเห็นหัวหน้า (คนที่ชอบหลับอะ) นางเขียนในใบประเมินว่าประมานว่าเราทำงานไม่ได้เรื่อง ช้า ไม่พัฒนา ฟิลแบบไม่รู้จะสอนยังไง ใบประเมินนี้เป็นใบส่วนตัวแหละ ทุกคนก็จะมีของตัวเอง ปีละสองครั้ง ตอนเริ่มกะครึ่งหลัง แล้วก็ให้เซ็ตเป้าหมายในการทำงาน การพัฒนาตัวเองไรงี้ เราผิดเองแหละที่ไปเห็นใบของเค้า แล้วเขียนประมานนั้น ประเด็นคือนั้นใบมึงทำไมต้องเขียนเรื่องกรู ส่วนเป้าหมายที่เราเซ็ตของตัวเองไว้เมื่อครึ่งปีก่อน เราก็ทำได้หมด ใบนี้สำคัญตรงที่คะโจวจะดูเป้าหมายที่เราตั้งไว้กับที่ทำสำเร็จแล้วประเมินโบนัส (เงินๆทองๆจ้า) ว่าคนนี้จะได้โบนัสเท่าไหร่ตามลำดับขั้น คะแนนไม่ดีก็ได้น้อย ทีนี้ก็อยู่ที่คะโจวแล้วว่าจะเชื่อเรารึเชื่อหัวหน้าเรา อย่างว่าเค้าจะไปเชื่อเราได้ยังไง แต่เค้าก็น่าจะเห็นว่าเราก็ทำงานอยู่คนเดียว หัวหน้าที่ควรสอนก็ไม่สอนเหี้ยอะไรเอาแต่นอน งานก็ไม่ทำ อิห่ายังกล้าประเมิน ไม่อายตัวเอง

แต่เอาจริงเรานอยด์ เราไม่โอเคที่เค้าไม่ทำงานแต่ก็คิดว่าเค้าคงจะรู้แก่ใจดีว่าเราทำไปมากขนาดไหน เราทำแทนเขาเบอร์ไหน แล้วเราก็ว่าตัวเองทำได้ดีมากแล้วในเวลาที่มันมีอยู่ แต่อย่างว่าอะ คนมันเหี้ย ยังไงก็เหี้ย คือเค้าก็มีดีแหละ แต่ตอนนี้คิดไม่ออก คนอะไรปีเดียวเปลี่ยนเป็นคนละคนเลย ผีอ่อ

ตัดมาที่วิทยานิพนธ์ที่เขียนไปต้นบล็อค นี่เดือนตุลาเหลืออีก 2 วันแล้วยังไม่ได้เริ่มเลย เพราะงานเราแม่งท่วมหัวมาก ทำแม่งอยู่คนเดียว แล้วอิวิทยานิพนธ์จริงๆเราต้องเขียนกับหัวหน้าแต่ทุกคนรู้ คะโจวรู้ว่าช่วงนี้ไปกันไม่ค่อยจะรอด เราเลยข้ามหัวไปเขียนกับคะโจวเลย แต่ยังไงก็ต้องถามเค้าอยู่ดีเลยเอาที่ร่างไปปรึกษา อิห่านั้นก็ไม่ดีนี่ก็ไม่เอา พอถามว่าจะให้เขียนไร ก็บอกคิดเอง อ้าวววว อิห่าาาาา คือวิทยานิพนธ์ส่วนใหญ่เค้าก็จะให้เขียนถึงปัญหาปจบ.แล้วจะแก้ยังไง ด้วยวิธีอะไร แล้วพอเราลิสปัญหามาก็นางคงคิดว่าเหมือนเป็นการดิสเครดิตงานของนาง... อิห่าแก่จนจะเกษียรละคิดเล็กคิดน้อย ตัวก็ใหญ่ใจเท่าเล็บขบ คือแก่ใจน้อย คิโม่ยมากกกกกกกกกก คะโจวก็ถามเราว่าปรึกษาละเป็นไง พอบอกว่านางไม่โอเค คะโจวเกาหัวเลยแบบไม่รู้จะเอาไง เพราะถ้าตีกันมากกว่านี้เราก็ต้องย้ายแล้ว แต่ก็ย้ายไม่ได้เพราะถ้าย้ายใครจะทำ แล้วทำไมต้องย้ายด้วยในเมื่อเราไม่ผิด 

เราเลยไม่ย้าย แต่กุหาเรื่องออกเลย  วิทยานิพนธ์ ไม่ขงไม่เขียนมันละ (แต่ก็ต้องเขียนอยู่ดีเพราะยังไม่ออก) เราคิดว่าเรื่องย้ายงานดูไว้เนิ่นๆดีกว่า มาย้ายตอนที่ไม่ไหวแล้ว แต่การย้ายงานช่วงโควิดมันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย และการจะหาบริษัทที่น่าสนใจบวกลบแล้วไม่แย่กว่าบริษัทปัจจุบันก็ยากเหลือเกิน อีกอย่างจะกลับไทยตอนนี่ก็ไม่ใช่เรื่องมากๆ ด้วยสถานการณ์อะไรหลายๆอย่าง เลยเป็นช่วงเวลาที่ค่อนข้างจะยากลำบากใจสำหรับเรามากถึงมากที่สุด วันนี้เราโทรคุยกับบริษัทช่วยหางานละ (ยังไม่แนะนำนะ ถ้าดีจะมาบอกอีกที) ไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องนี้จะจบที่ตรงไหน ปีหน้าเรา25 ละ แอบกลัวด้วย แต่สิ่งที่อยากทำมันก็มีหลายอย่างอยู่ ช่วงนี้เราเลยกลับมาโฟกัสกับการฮิลตัวเอง บวกแต่งเติมเพิ่มความรู้ สกิลต่างๆที่สนใจ ช่วงนี้ออกไปเที่ยวได้ละด้วย ที่ญป.มีแคมเปญ Go to Travel คือรัฐบาลจะจ่ายเงินสนับสนุนการท่องเที่ยว 35%ต่อคน สมมุติเราจองโรงแรม 100 ก็จ่ายแค่ 65 แถมยังได้คูปองแทนเงินสดมาใช้ช่วงเที่ยวด้วย วีคที่ผ่านมาเราเลยไปออนเซนกับเพื่อนสาวมา 

ทุกคนอ่านบล็อคเรามาขนาดนี้อยู่คงจะพอรับรู้ว่าเราค่อนข้างอะไรกับชสก.มาก ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ยากสำหรับเหมือนกัน แต่เราก็เชื่อว่าตัวเองจะผ่านไปได้ เหมือนที่เคยผ่านๆมา จะว่าไปบล็อคเราก็มีขึ้นๆลงๆเป็นช่วงๆ ส่วนใหญ่ก็ลงๆตลอด ยังไม่เจอขึ้นๆบ้างเลย555555 หวังว่าเอนทรี่หน้าเราจะมีเรื่องขึ้นๆมาเล่าบ้างนะ แต่ไม่เอาอารมณ์ขึ้นนะ 5555555 เดือนพฤศจิกาตารางเที่ยวแน่นมาก ช่วงที่เราทุ่มเทให้ชสก.นี่ปล่อยตารางตัวเองว่างเพื่อรอนางอย่าไร้ความหมาย ถึงเวลาที่เราต้องให้เวลาตัวเองละ เอาจริงๆเราค่อนข้างผิดหวังกับความสัมพันธ์แบบเพื่อนๆของคนญป.มาก จะเปิดก็ไม่เปิด คือกั๊ก เหมือนจะคิดถึงใจกันแต่มันก็โฟกัสผิดจุด อย่างเวลาเราอยู่ไทยเพื่อนคือคนที่คอยบอกว่าไม่มึงคนนั้นมันเหี้ย มึงเชื่อกุ แต่คนญป.มันไม่ค่อยมีโมเมนต์อะไรแบบนี้ จนเราเริ่มรู้สึกอิเหี้ยกุท้อ ท้อจริง นี่ท้อจริงๆนะ มันอาจจะเป็นเรื่องความแตกต่างทางวัฒนธรรมหรืออะไรก็ตามแต่ แต่แบบ ท้อจริง

เดี๋ยวมันก็ผ่านไปแหละ ตอนนี้ถือว่าโอเค คือท้อแต่ก็ยังเดินไหว

เอนทรี่นี้สั้น แต่เรื่องอะมันยาว(?) ช่วงนี้เราทำหลายอย่างไม่ค่อยมีเวลา ร้องงง

สุดท้ายนี้...

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ผช.หล่อชอบเลี้ยงกาแฟ แต่อย่าไปยอม เพราะเลี้ยงกาแฟแม่งนกทุกคน